Електронний багатомовний

термінологічний словник

Electronic Multilingual Terminological Dictionary


Ekonomia

Nieruchomość

Budynek, mieszkanie lub część gruntu, stanowiąca czyjąś własność, potwierdzoną w odpowiednich dokumentach (Wielki słownik języka polskiego).
Prawo część powierzchni ziemi (grunt) wyodrębniona za pomocą kryteriów fizycznych (działka mająca granice) wraz z trwale związanymi z nią tzw. częściami składowymi (budynki, drzewa), stanowiąca odrębny przedmiot własności (Internetowa encyklopedia PWN).
Na podstawie przepisów szczególnych, budynki lub ich części (lokal mieszkalny lub użytkowy), wzniesione na gruncie należącym do Skarbu Państwa lub do jednostek samorządu terytorialnego, wyjątkowo mogą się stać nieruchomością i odrębnymi od gruntu przedmiotami własności; nieruchomość rolna, wg prawa polskiego, nieruchomość użytkowana na cele produkcji rolnej (też ogrodniczej, sadowniczej, leśnej, rybnej i hodowlanej) lub przeznaczona do takiej produkcji (Internetowa encyklopedia PWN).

Źródła:

⠀ Wielki słownik języka polskiego. Retrieved from: https://wsjp.pl/haslo/podglad/8477/nieruchomosc/5199536/mienie

⠀ Internetowa encyklopedia PWN. Retrieved from: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/nieruchomosc;3947501.html

Część mowy rzeczownik
Rodzaj gramatyczny żeński
Pojedyncza
Mianownik Nieruchomość
Dopetniacz Nieruchomości
Celownik Nieruchomości
Biernik Nieruchomość
Narzednik Nieruchomością
Miejscownik Nieruchomości