Kontekst

Część tekstu potrzebna do dokładnego rozumienia wyrazu lub wyrażenia, o które chodzi (Internetowa encyklopedia PWN).
Analiza kontekstu w filozofi i języka rozwijała się głównie na gruncie pragmatyki (teoria aktów mowy), choć już w pismach Gottloba Fregego, a później Ludwiga Wittgensteina czy Willarda Van Ormana Quina problem kontekstu był poruszany wielokrotnie w rozważaniach nad semantyką języka. Dowodzono, że nie można analizować znaczenia wypowiedzi bez badania kontekstu, w jakim dana wypowiedź się pojawiła. Słowa, a także zdania, mogą mieć odmienne znaczenie w zależności od relacji z innymi wyrażeniami językowymi oraz pozajęzykowymi elementami sytuacji, w której zostały one wypowiedziane (Bielecka-Prus, J.).
Ogólnie wyróżnia się dwa poziomy analizy kontekstu:
1. Kontekst językowy (tekstualny; co-text): zespół słów, fragmentów wypowiedzi czy całych tekstów poprzedzających daną wypowiedź i po niej występujących (kontekstem mogą też być materiały wizualne).
2. Kontekst społeczny (sytuacyjny, context): sytuacja, w jakiej komunikacja ma miejsce (Bielecka-Prus, J.).

Źródła:

⠀ Internetowa encyklopedia PWN. Retrieved from: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/diachronia;3892381.html

⠀ Bielecka-Prus, J. (2012). Problem kontekstu w teoriach komunikowania społecznego. Studia socjologiczne, 204(1), 19-37. Retrieved from: https://www.ceeol.com/search/article-detail?id=156410