Uzgodnienie

Jedna z najważniejszych cech a jednocześnie przesłanka funkcjonalności korpusu paralelnego, polegająca na takim ustawieniu ( lub powiązaniu czy otagowaniu) tekstu, że danemu segmentowi w podkorpusie A (np. zawierającym oryginały) będzie odpowiadać odpowiedni segment w drugim podkorpusie (np. zawierającym tłumaczenia tekstów podkorpusu A). Segmentem takim może być akapit, zdanie, fraza czy nawet pojedynczy wyraz. Wyznaczenia „granic” poszczególnych segmentów dokonuje się za pomocą separatorów (ang. delimiter ), którymi w przypadku korpusu anotowanego będą specjalne tagi początku (np. ) i końca segmentu (), natomiastw korpusie nieanotowanym separatorem może być np. nowa linijka w tekście (ang.new line delimiter ).(Łukasik, M.)
Obecnie uzgodnienie w większości przypadków odbywa się automatycznie lub pół automatycznie. Pojawia się jednak wiele problemów, gdy tekst nie został uprzednio dobrze opracowany technicznie (np. pozostawiono niejednorodności na poziomie wewnętrznego podziału tekstów) lub pojawiają się rozbieżności wynikające z zastosowanych metod tłumaczenia (np. jednemu zdaniu w tekście A nie odpowiada jedno zdanie w tłumaczeniu (w tekście B), np. powstaje sytuacja, w której pewne fragmenty pozostają nieprzetłumaczone). Na szcęście jednakcoraz więcej programów do automatycznego uzgadniania tekstów radzi so biez tymi problemami (Łukasik, M.).
Programy do automatycznego lub półautomatycznego uzgadniania tekstów wykorzystują do tego procesu zarówno metody statystyczne (np. długość zdań, liczba liter w wyrazach), jak i lingwistyczne (np. wykorzystując do tego celu dedykowane, komputerowe słowniki dwu - i wielojęzyczne). (Łukasik, M.).

Źródła:

⠀ Łukasik, M. (2007). Narzędzia lingwistyki korpusowej w warsztacie terminologa, terminografa i tłumacza tekstów specjalistycznych (cz. 1),[w:] Debiuty naukowe I. Debiuty Naukowe I. Wiedza–Korpus–Słownik, 23-37. Retrieved from: https://www.academia.edu/9656