Lingwistyka Funkcjonalna

Dziedzina lingwistyki, które zmierza do ustalenia, co w strukturze znaków językowych różnej rangi jest bezpośrednio ważne dla ich społ. funkcji nośników informacji i opisania tych funkcjonalnie ważnych elementów w ich wzajemnym wielopłaszczyznowym powiązaniu (Internetowa encyklopedia PWN).
Przedmiotem lingwistyki funkcjonalnej (która występuje w wielu zróżnicowanych wersjach są znaczenia, formy i kategorie językowe (leksykalne, morfologiczne, składniowe) w perspektywie ich realizacji w systemie języka lub w procesach komu­nikacji (Kiklewicz, A).
Lingwistyka funkcjonalna nie sprowadza się do opisu pragmatyki mowy lub „zewnętrznego” uwarunkowania jed­nostek językowych i sposobów ich strukturalizacji w aktach mowy (jak to występuje p. w składni funkcjonalnej Susumu Kuno 1987), lecz uwzględnia także szeroką problematykę funkcjonowania jednostek i kategorii w systemie języka, na przykład dotyczącą takich syntagmatycznych właściwości form wyrazowych jak „konotacja” czy „pozycja syntaktyczna” bądź wszelkiego rodzaju aspektów realizacji jednostek mniejszego formatu w składzie jednostek większego format (Kiklewicz, A).

Źródła:

⠀ Internetowa encyklopedia PWN. Retrieved from: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/jezykoznawstwo;3917951.html

⠀ Kiklewicz, A. (2013). Strukturalizm a lingwistyka funkcjonalna. LingVaria, (16), 61-75. Retrieved from: https://journals.akademicka.pl/lv/article/view/2854