Język W Prasie
W przeciwieństwie do języka w radiu, a w znacznej mierze i języka w telewizji zawsze jest j. pisanym, co narzuca obowiązek szczególnej dbałości o poprawność zapisu (ortograficzną i interpunkcyjną), konsekwencje w utrzymaniu wybranego stylu, staranność składniową i należyty dobór wyrazów (Bartoszcze, R., Bauer, Z., Chudziński, E., DuVall, M., Dziki, S., Fischer, B., ... & Wolny-Zmorzyński, K.).
Wypowiedź musi być pod względem przekazywania swej treści precyzyjna i jasna, nie ma bowiem możliwości uzupełnienia przekazu kodami niewerbalnymi lub dodatkowego uzgadniania treści, jak w rozmowie. Dodatkowym ograniczeniem jest ustalona powierzchnia druku oraz oficjalność wypowiedzi, z powodu której istnieją prawne i obyczajowe ograniczenia w doborze słownictwa (wyjątkiem jest p. alternatywna i pornograficzna). Konkretna postać językowa tekstu i całego czasopisma zależy od właściwego mu stylu wypowiedzi w mediach oraz jej rodzaju i gatunku(Bartoszcze, R., Bauer, Z., Chudziński, E., DuVall, M., Dziki, S., Fischer, B., ... & Wolny-Zmorzyński, K.).
⠀ Bartoszcze, R., Bauer, Z., Chudziński, E., DuVall, M., Dziki, S., Fischer, B., ... & Wolny-Zmorzyński, K. (2006). Słownik terminologii medialnej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych UNIVERSITAS. Retrieved from: https://docer.pl/doc/xv0s8