Szum

Zjawisko fiz. polegające na przypadkowych, niemożliwych do przewidzenia zmianach (fluktuacjach) pewnych wielkości fiz. lub wielkości z nimi związanych (Internetowa Encyklopedia PWN).

Termin „szum” pochodzi z akustyki, w której oznacza specyficzne efekty dźwiękowe towarzyszące rozchodzeniu się fal dźwiękowych i związane z drganiami ciał stałych, fluktuacjami ciśnienia i gęstości ośr. ciekłego lub gazowego, kawitacją w ośr. ciekłym. W telekomunikacji terminem sz. określa się wszystkie niepożądane składniki występujące przypadkowo w sygnale, które zakłócając działanie układu (urządzenia) elektr. zniekształcają przebieg transmisji i przetwarzania sygnałów. Każdy sz. ma cechy sygnału losowego, podlega zatem opisowi statyst. stosowanemu przy analizie procesów stochastycznych. Sz. może być charakteryzowany przez widmową gęstość mocy (widmo sygnału), rozkład wartości chwilowych lub funkcję autokorelacji (Internetowa Encyklopedia PWN).
W obwodach elektr. sz. mogą powodować źródła zewn. i wewnętrzne. Do pierwszych zalicza się: wyładowania atmosferyczne (sz. atmosferyczny), promieniowanie elektromagnetyczne emitowane przez obiekty astr. (sz. kosmiczny), pola elektr. i magnet. wytwarzane przez urządzenia elektr. (sz. przem.). Źródła wewn. to gł. różnorodne procesy fiz. zachodzące w elementach obwodów elektr., prowadzące do powstania przypadkowych, nie dających się wyeliminować fluktuacji napięcia i natężenia prądu w obwodzie (sz. własne), a ich intensywność (poziom sz.) zależy gł. od rodzaju elementu, sposobu jego wykonania i warunków pracy; do najczęściej spotykanych należą w tym przypadku sz.: cieplny, śrutowy i typu 1/f (Internetowa Encyklopedia PWN).

Źródła:

Internetowa Encyklopedia PWN. Retrieved from: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/szum;3983600.html