Stop Magnetyczny

Metal otrzymywany przez stopienie dwóch lub więcej metali (czasem metalu z inną substancją), wytwarzany w celu poprawienia ich właściwości wytrzymałościowych lub technologicznych (Wielki słownik języka polskiego).

Substancja składająca się z 2 lub więcej pierwiastków chemicznych, z których co najmniej 1, ale występujący w przeważającej ilości, jest metalem. (Internetowa Encyklopedia PWN).
Ferromagnetyczne stopy wykazujące efekt pamięci kształtu należą do grupy stopów opartych o fazy Heusler’a. Są one opisywane wzorem stechiometrycznym A2BC (Reclik, K.).
Wyróżniamy trzy grupy ferromagnetycznych stopów z pamięcią kształtu:
1. na bazie niklu, do których należą:
• monokrystaliczny stop Ni-Mn-Ga,
• stopy z dodatkiem galu: Ni-Fe-Ga, Ni-Mn-Ga-X (X = Fe, Co, Cu),
• stopy bez dodatku galu: Ni-Mn-X, Ni-Co-Mn-X, gdzie: X = In, Sb, Sn, Al,
2. na bazie kobaltu, do których należą między innymi:
• stopy Co-Ni-Al, Co-Ni-Ga i inne;
3. na bazie żelaza, do których zaliczamy:
• dwuskładnikowe stopy Fe-Ni, Fe-Pt,
• czteroskładnikowe stopy Fe-Co-Ni-Ti (Reclik, K.).

Źródła:

Wielki słownik języka polskiego. Retrieved from: https://wsjp.pl/haslo/podglad/8929/stop/5091620/metal

Internetowa Encyklopedia PWN. Retrieved from: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/stop;3979960.html

Reclik, K. (2013). Wpływ wydzieleń fazy ɣ na strukturę i właściwości ferromagnetycznych stopów z pamięcią kształtu Ni-Co-Mn-In. Retrieved from: https://rebus.us.edu.pl/bitstream/20.500.12128/5391/1/Reclik_Wplyw_wydzielen_fazy_%C9%A3_na_strukture.pdf