Kolektor

1. Zespół przewodów zbierających i odprowadzających gazy powstające przy spalaniu paliwa w silniku (Wielki słownik języka polskiego).
2. Jedna z elektrod w tranzystorze bipolarnym; obszar półprzewodnika tworzący złącze p-n z bazą tranzystora; ma zdolność gromadzenia odbieranych z bazy mniejszościowych nośników ładunku; na schematach elektr. oznaczany literą K lub C (Internetowa Encyklopedia PWN).
3. W niektórych lampach elektronowych mikrofalowych elektroda o dodatnim potencjale, zbierająca elektrony, które już wykonały określone zadanie (Internetowa Encyklopedia PWN).
4. Dawna nazwa komutatora w maszynie elektrycznej (Internetowa Encyklopedia PWN).
5. Urządzenie do absorpcji promieniowania słonecznego i wykorzystywania jego energii do podgrzewania nośnika ciepła (wody, oleju, powietrza) (Internetowa Encyklopedia PWN).
6. Część maszyny elektrycznej osadzona na wale, która — w połączeniu ze szczotkami (umieszczonymi w tzw. szczotkotrzymaczu umocowanym do stojana) — zapewnia elektryczne połączenie między uzwojeniem wirującym twornika a nieruchomym obwodem zewnętrznym oraz pozwala na zmianę kierunku prądu w uzwojeniu twornika (Internetowa Encyklopedia PWN).

Składa się z odizolowanych od siebie wycinków miedzianych — po których ślizgają się szczotki elektryczne — rozłożonych równomiernie wzdłuż obwodu komutatora i połączonych z poszczególnymi zezwojami; odgrywa rolę mechanicznego prostownika, prostującego wzbudzoną w maszynie siłę elektromotoryczną — w maszynach prądu stałego, lub przetwornika częstotliwości umożliwiającego współpracę obwodu stojana, w którym płynie prąd o stałej częstotliwości, z obwodem wirnika, którego prąd ma zmienną częstotliwość — w maszynach prądu przemiennego. Zamiast komutatora mechanicznego można stosować komutator elektroniczny (Internetowa Encyklopedia PWN).
Kolektory różnią się efektywnością energetyczną, powierzchniami absorbera i apertury, powierzchniami brutto oraz mniej znaczącymi cechami, takimi jak np. estetyka lub kolorystyka. W specyfikacji kolektorów słonecznych uwzględnia się trzy charakterystyczne wymiary: powierzchnia brutto – zewnętrzna powierzchnia kolektora, tj. iloczyn jego długości i szerokości; powierzchnia absorbera, czyli elementu bezpośrednio konwertującego energię promieniowania słonecznego na ciepło; powierzchnia apertury – największa powierzchnia, przez którą dociera promieniowanie (ŻUKowSKi, M., & Radzajewska, P.).

Źródła:

Wielki słownik języka polskiego. Retrieved from: https://wsjp.pl/haslo/podglad/66444/kolektor/5175241/w-samochodzie

Internetowa Encyklopedia PWN. Retrieved from: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/kolektor;4008767.html

Internetowa Encyklopedia PWN. Retrieved from: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/kolektor-sloneczny;3923923.html

Internetowa Encyklopedia PWN. Retrieved from: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/komutator;3924728.html

ŻUKowSKi, M., & Radzajewska, P. (2016). Optymalny rozstaw kolektorów słonecznych. Ciepłownictwo, ogrzewnictwo, wentylacja, 47(1), 8-11. Retrieved from: https://www.researchgate.net/profile/Miroslaw-Zukowski/publication/334987902_The_Optimum_Spacing_of_Sol