Klej Silikonowy

Substancja niemetaliczna zdolna do trwałego łączenia powierzchni ciał stałych w wyniku występowania sił wzajemnego oddziaływania między k. a powierzchnią klejoną (adhezja) oraz sił spójności w spoinie klejowej (kohezja). (Internetowa Encyklopedia PWN).

Fenomen silikonowych klejów samoprzylepnych jest głównie związany z ich budową. Si-PSA składają się zazwyczaj z dużych segmentów silano-funkcyjnych polimerów silikonowych oraz żywic silikonowych (MQ). Silikonowe kleje samoprzylepne zawierają grupy fenylowe i metylowe przez co są bardzo mało reaktywne chemiczne. W celu uzyskania najlepszych właściwości kohezyjno adhezyjnych są one sieciowane termicznie w zakresie temperaturowym 120–150°C za pomocą nadtlenków organicznych. Najczęściej stosowanymi nadtlenkami w przemyśle jest nadtlenek benzoilu (BPO) oraz nadtlenek 2,4-dichlorobenzoilu (DClBPO). Pozwalają one na kontrolę reakcji sieciowania (a tym samym na równowagę pomiędzy adhezją i kohezją) poprzez odpowiednie dozowanie nadtlenku, co determinuje stopień usieciowania otrzymanego filmu klejowego. W zależności od potrzeb i zastosowania otrzymywanych taśm samoprzylepnych na bazie samoprzylepnych klejów silikonowych używa się od 0 do 4% mas. nadtlenku w przeliczeniu na masę polimeru w kompozycji (Antosik, A. K., & Czech, Z.).

Źródła:

Internetowa Encyklopedia PWN. Retrieved from: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/klej;3922814.html

Antosik, A. K., & Czech, Z. (2016). Wpływ napełniaczy krzemowych na właściwości samoprzylepnych klejów silikonowych. Wiadomości Chemiczne. Retrieved from: https://yadda.icm.edu.pl/baztech/element/bwmeta1.element.baztech-88634b24-d40e-448f-836a-8541c04fc24