Zobowiązanie

prawo stosunek prawny, w którym uprawniony (wierzyciel) może żądać od zobowiązanego (dłużnika) świadczenia, które zobowiązany powinien spełnić.

Zobowiązanie jest rodzajem stosunku cywilnoprawnego o specyficznych cechach określonych w odpowiednich normach prawa zobowiązań. Stosunek zobowiązaniowy, tak jak każdy inny stosunek cywilnoprawny, można scharakteryzować, posługując się w tym celu podstawowymi pojęciami określającymi poszczególne elementy stosunku cywilnoprawnego. Z reguły zalicza się do nich: podmioty, treść stosunku cywilnoprawnego, na którą składają się prawa i obowiązki stron oraz jego przedmiot.
W przypadku każdego stosunku zobowiązaniowego wspomniane powyżej elementy oznaczane są określonymi terminami z języka prawnego. Podmiot uprawniony nazywany jest wierzycielem, zaś podmiot zobowiązany − dłużnikiem (art. 353 § 1 k.c.). W nawiązaniu do tego, uprawnienia wierzyciela określa się zbiorczym terminem wierzytelności, a obowiązki dłużnika mianem długu. Przedmiotem zobowiązania jest świadczenie, przez które rozumie się zachowanie dłużnika odpowiadające treści zobowiązania oraz czyniące zadość interesowi wierzyciela w wykonaniu zobowiązania. Stosownie
do treści art. 353 § 2 k.c. świadczenie polega na działaniu albo na zaniechaniu. W zależności od wyniku zachowania dłużnika świadczenie może być spełnione, nienależycie spełnione albo niespełnione, co następnie przekłada się na ocenę tego, czy zobowiązanie zostało wykonane, wykonane nienależycie, czy też niewykonane.

Źródła:

Internetowa encyklopedia PWN. Retrieved from https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/zobowiazanie;4001984.html

CHROSTOWSKA, Małgorzata. Niewykonanie a nienależyte wykonanie zobowiązania–wybrane uwagi. Studia Prawnoustrojowe, 2019, 46: 35-49. Retrieved from https://czasopisma.uwm.edu.pl/index.php/sp/article/view/5318