Proton
Trwały element atomu wchodzący w skład jego jądra, o dodatnim ładunku elektrycznym (Wielki słownik języka polskiego).
Trwała cząstka zaliczana do grupy barionów, składnik jąder atomowych (obok neutronów) (Internetowa Encyklopedia PWN).
Masa równa 938,271998 MeV/C2, ładunek równy ładunkowi elementarnemu 1,602176462 · 10–19 C, spin 1/2 ħ (ħ = h/2π, h — stała Plancka). Jest jednym z 2 stanów ładunkowych nukleonu; zgodnie z kwarkowym modelem hadronów wśród 3 kwarków walencyjnych p. są 2 kwarki „górne” (n) i 1 kwark „dolny” (d); protony są produktami licznych reakcji jądr. oraz rozpadu neutronu, hiperonów i b. ciężkich mezonów. Odpowiadająca protonowi antycząstka — antyproton () — różni się od niego gł. znakiem ładunku elektr. i momentu magnet.; powstaje w wyniku zderzeń nukleonów o b. dużych energiach. Proton został odkryty 1919 przez E. Rutherforda; antyproton — 1955 przez O. Chamberlaina, E. Segrè, Th. Ypsilantisa i C. Wieganda (Internetowa Encyklopedia PWN).
Wielki słownik języka polskiego. Retrieved from: https://wsjp.pl/haslo/podglad/31879/proton
Internetowa Encyklopedia PWN. Retrieved from: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/proton;3962909.html