Biegun magnetyczny

Jeden z dwóch punktów na powierzchni jakiegoś ciała, odznaczający się największą mocą magnetyczną (Wielki słownik języka polskiego).

Fragmenty powierzchni ciała ferromagnet. (lub ferrimagnet.), na których wartości składowej normalnej namagnesowania są różne od zera (Internetowa Encyklopedia PWN).
Stanowią pozorne źródła tego pola. Są pojęciem umownym, dogodnym do opisu długich i cienkich magnesów. Biegun magnetyczny, z którego wychodzą linie sił pola magnet. nazywa się biegunem magnetycznym północnym (N), przeciwny — biegunem magnetycznym południowym (S). Bieguny magnetyczne jednoimienne odpychają się, różnoimienne — przyciągają się (Internetowa Encyklopedia PWN).

Źródła:

Wielki słownik języka polskiego. Retrieved from: https://wsjp.pl/haslo/podglad/13680/biegun/5019756/magnetyczny

Internetowa Encyklopedia PWN. Retrieved from: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/bieguny-magnetyczne;3877340.html