Powierzchnia

1. warstwa tworząca zewnętrzną lub górną część czegoś.
2.wielkość obiektu postrzeganego jako dwuwymiarowy, mierzona przez pomnożenie jego długości przez jego szerokość, wyrażona w określonego rodzaju jednostkach miary.

fiz., chem. powierzchnia rozdziału stykających się ze sobą faz;
p. te występują na granicach: gaz–ciało stałe, ciecz–ciało stałe, ciało stałe–ciało stałe, gaz–ciecz i ciecz–ciecz; gazy mieszają się ze sobą bez ograniczeń i nie tworzą p. rozdziału. Przypadkiem granicznym jest p. ciała stałego pozostającego w kontakcie z próżnią. W naturze spotyka się ją w Kosmosie, a na Ziemi — w laboratoriach fizyków. P. graniczna między fazą skondensowaną (ciałem stałym lub cieczą) a fazą gazową jest nazywana p. swobodną, z uwagi na to, że o jej kształcie decydują siły działające na atomy jedynie od strony fazy skondensowanej.

mat. jedno z podstawowych pojęć geometrii. W geometrii elementarnej powierzchnię opisuje się jako pewne zbiory punktów lub prostych o określonych własnościach, np. powierzchnię kuli (czyli sferę) opisuje się jako zbiór punktów przestrzeni równoodległych od danego punktu (środka sfery), powierzchnię stożkową — jako zbiór prostych przechodzących przez dany punkt A (wierzchołek) i daną krzywą zamkniętą k położoną na sferze S o promieniu r > 0 i środku w punkcie A.

Źródła:

Wielki słownik języka polskiego https://www.wsjp.pl/index.php?id_hasla=937&id_znaczenia=5064731&l=21&ind=0

Wielki słownik języka polskiego https://www.wsjp.pl/index.php?id_hasla=937&id_znaczenia=5064732&l=21&ind=0

Internetowa encyklopedia PWN https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/powierzchnia;3961216.html

Internetowa encyklopedia PWN https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/powierzchnia;3961215.html