Izolator

1.materiał, który nie przewodzi jakiegoś oddziaływania fizycznego
2. elektrotechn. element lub układ konstrukcyjny wykonany z materiału nieprzewodzącego (elektroizolacyjne materiały), służący do elektrycznego izolowania i jednocześnie mechanicznego łączenia części obwodu elektrycznego i konstrukcji wsporczych znajdujących się względem siebie pod napięciem.

Rozróżnia się izolatory: niskonapięciowe (do 1 kV), wysokonapięciowe (ponad 1 kV), napowietrzne (do linii elektroenergetycznych), wnętrzowe (do instalacji elektrycznych w pomieszczeniach).

W przeciwieństwie do przewodników izolatory (dielektryki) nie mają swobodnych nośników ładunku elektrycznego (elektronów lub jonów), które mogłyby się swobodnie w nich przemieszczać. Dzieje się tak, ponieważ jądro atomowe i elektronypowłok walencyjnych silnie na siebie oddziałują. Izolatorami mogą być ciała stałe, ciecze oraz gazy. Izolator – substancja bardzo słabo przewodząca prąd elektryczny, charakteryzująca się w szerokim zakresie temperatur brakiem swobodnych nośników ładunku elektrycznego.
Izolatory znajdują szerokie zastosowanie jako materiały zabezpieczające przed porażeniem prądem elektrycznym. Należą do nich: guma, szkło, suche drewno, tworzywa sztuczne.

Źródła:

Wielki słownik języka polskiego https://www.wsjp.pl/index.php?id_hasla=38208&id_znaczenia=4321673&l=11&ind=0

Internetowa encyklopedia PWN https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/izolator;4657901.html

Platforma edukacyjna Ministerstwa Edukacji i Nauki "Przewodniki i izolatory prądu elektrycznego. Przepływ prądu w przewodnikach"https://epodreczniki.pl/a/przewodniki-i-izolatory-pradu-elektrycznego-przeplyw-pradu-w-przewodnikach/DnAc0NGh6