Znak Językowy
Każda jednostka funkcjonalna języka, zdolna pełnić funkcję semantyczną. (Internetowa encyklopedia PWN.).
Pojęcie wywodzące się od F. de Saussure’a, który pojmował znak jako nierozerwalny związek funkcjonalny pomiędzy formą znaczącą (fr. signifiant) i treścią oznaczoną (signifié). Minimalnym znakiem jest morfem, nie są natomiast znakami w wymienionym sensie morfemy semantycznie puste, jak np. -yj w kanadyjski. (Internetowa encyklopedia PWN.).
Znaki językowe mają charakter arbitralny i konwencjonalny, tj. związek między stroną znaczącą i oznaczaną jest motywowany konwencją społ., nie jest to związek naturalny. To samo pojęcie może np. w języku pol. oznaczać sekwencja foniczna woda, w języku ang. water, w języku łac. aqua. Na marginesie systemu, jako znaki mające po części motywację naturalną, znajdują się onomatopeje. (Internetowa encyklopedia PWN.).
Znak językowy synergicznie odnosi się do, i uzupełnia zarówno poziom fonologiczny, morfologiczny, jak też pragmatyczny opisu językoznawczego. (Haładewicz-Grzelak, M.).
⠀ 1. Internetowa encyklopedia PWN. Retrieved from: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/znak;4001931.html
⠀ 2. Haładewicz-Grzelak, M. (2021). Synergia epistemologiczna na przykładzie wybranych zagadnień semiotyki znaku językowego w retrospektywie. Półrocznik Językoznawczy Tertium, 6(1), 1-37. Retrieved from: https://www.ceeol.com/search/article-detail?id=984206