Kompetencja komunikacyjna

Umiejętność posługiwania się językiem odpowiednio do sytuacji społecznej i cech odbiorcy (Internetowa encyklopedia PWN).
Termin kompetencja komunikacyjna został zaproponowany przez antropologa i socjolingwistę Della Hymesa, który rozumiał go jako umiejętność rodzimego użytkownika języka dostosowania swych wypowiedzi do aktualnej sytuacji społecznej, czyli łączenie kompetencji językowej z nabytą wiedzą o normach determinujących użycie języka w kontekście społecznym. Według Hymesa, aby móc komunikować się, nie wystarczy znać samego języka, trzeba również umieć się nim posługiwać stosownie do kontekstu społecznego (Janowska, I.).
Kompetencja komunikacyjna jest „złożonym zbiorem różnych umiejętności produkcji i interpretacji przekazów”, uwydatnienie różnic w indywidualnych zdolnościach i umiejętnościach wykorzystywania okoliczności sprzyjających komunikacji (Grzegorzewska, A.).
Wraz z kompetencją językową, tj. zdolnością do posługiwania się danym językiem, kompetencja komunikacyjna tworzy wiedzę językową człowieka (Internetowa encyklopedia PWN).

Źródła:

⠀ Internetowa encyklopedia PWN. Retrieved from: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/kompetencja-komunikacyjna;3924602.html

⠀ Janowska, I. (2015). Kompetencja komunikacyjna a glottodydaktyka. LingVaria, (20), 41-56. Retrieved from: https://ruj.uj.edu.pl/xmlui/bitstream/handle/item/17710/janowska_kompetencja_komunikacyjna_a_glottodydaktyka_2015.pdf?sequence=1&isAllowed=y

⠀ Grzegorzewska, A. (2022). Komunikacyjna rola przedogródka, czyli rzecz o ludowej wizji świata. In Strategie komunikacyjne i procesy twórcze;. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. Retrieved from: https://dspace.uni.lodz.pl/handle/11089/40465