Metoda Dystrybucyjna

To teoria i metoda analizy lingwistycznej, która polega na badaniu kontekstów, w których może wystąpić dany element języka (np. fonem czy grupa wyrazowa). Stworzona przez amerykańską szkołę strukturalistyczną w latach 30-tych (Izert, M., & Pachocińska, E.).
Do analizy języka powinien posłużyć badacza reprezentatywny "korpus" zróżnicowanych wypowiedzeń z danego języka, które następnie należy opisać w sposób deskryptywny (inwentaryzujący) i taksonomiczny (klasyfikujący). Celem badacza miało być ustalenie pewnych regularności syntaktycznych, na podstawie których będzie można mówić o strukturze danego języka. Sens poszczególnych elementów języka, czyli semantyka nie była przedmiotem zainteresowań dystrybucjonistów. Skupiali się oni na opisie możliwości kombinatorycznych wynikające z własności syntaktycznych każdego języka (Izert, M., & Pachocińska, E.).

Źródła:

⠀ 1. Izert, M., & Pachocińska, E. (1998). Wstęp do językoznawstwa ogólnego. Uniwersytet Warszawski. Wydział Neofilologii. Instytut Romanistyki. Retrieved from: http://irom.wn.uw.edu.pl/wp-content/uploads/2019/10/SKRYPT_WJ_Izert_Pachoci%C5%84ska.pdf