Gramatyka Generatywna
Gramatyka generatywna rozwijana przez Chomsky’ego stanowi próbę formalnego i w pełni wyartykułowanego opisu zasad i reguł gramatyki obecnej w umyśle idealnego mówcy-słuchacza, a dokładniej: „Gramatyka stawia sobie za główny cel opis immanentnej kompetencji idealnego użytkownika języka. Jeżeli ponadto gramatyka jest całkowicie eksplicytna – innymi słowy, jeśli nie zdaje się na inteligencję domyślnego czytelnika, lecz raczej podaje pełną analizę jego języka osobniczego – to możemy nazywać ją gramatyką generatywną”. (Stalmaszczyk, P.).
Podejście to można określić też znacznie prościej: „Przez gramatykę generatywną rozumiem po prostu pewien system reguł, który w pewien eksplicytny i ściśle określony sposób przyporządkowuje zdaniom opisy strukturalne”. (Stalmaszczyk, P.).
Gramatyka generatywna reprezentuje nurt formalny w językoznawstwie zarówno ze względu na formalizację opisu języka, jak i z uwagi na nacisk kładziony właśnie na badanie struktury (formy) wyrażeń językowych (Pskit, W.).
⠀ 1. Stalmaszczyk, P. (2011). Historyczne i metodologiczne uwarunkowania współczesnego generatywizmu. Linguistica Copernicana, 5(1), 15-32. Retrieved from: https://apcz.umk.pl/LinCop/article/download/LinCop.2011.001/6605/19976
⠀ 2. Pskit, W. (2013). Relacja forma–funkcja w myśli Ferdynanda de Saussure’a, gramatyce generatywnej i gramatyce konstrukcji. Próba zarysu. Linguistica Copernicana, (2 (10)), 147-159. Retrieved from: https://yadda.icm.edu.pl/yadda/element/bwmeta1.element.d