Orzeczenie

Główna część zdania wyrażona osobową formą czasownika, informująca co robi podmiot, jakiemu podlega procesowi lub w jakim się znajduje stanie. (Wielki słownik języka polskiego).
Orzeczenie to główna, wraz z podmiotem, część zdania, jego człon konstytutywny. (Internetowa encyklopedia PWN.)
Orzeka o podmiocie, przypisując mu cechę (czynność, stan, jakość) i lokalizując go w czasie i przestrzeni; najczęściej jest wyrażane przez osobową formę czasownika (Jan podróżuje) i nazywa się o. prostym. Orzeczenie złożone dzieli się zwykle na analit. (będzie pisał, byłby zrobił) i imienne (składa się z łącznika, tj. forma osobowa czasownika być, zostać i podobnych w połączeniu z rzeczownikiem lub przymiotnikiem, tj. orzecznikiem). (Internetowa encyklopedia PWN.)

Źródła:

⠀ 1. Wielki słownik języka polskiego. Retrieved from: https://wsjp.pl/haslo/podglad/39784/orzeczenie/4880170/w-gramatyce

⠀ 2. Internetowa encyklopedia PWN. Retrieved from: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/orzeczenie;3952061.html