Zaimek

Wyraz wskazujący osoby, przedmioty lub ich cechy, ale nie nazywający ich konkretnie; odmieniający się tak jak wyraz, który zastępuje. (Wielki słownik języka polskiego).
Część mowy zastępująca jakąkolwiek inną część mowy z wyjątkiem czasownika. (Internetowa encyklopedia PWN.)
Funkcja zaimka jest nie tyle leksykalna, symbol., co gramatyczna, deiktyczna (wskazująca), np. funkcja rodzajnika lub podmiotu osobowego; zaimki nie mają odpowiedników ogólnych, rzeczywistych ani synonimów; odmieniają się wg przypadków, liczby, rodzaju; z. rzeczowne (pronomen) — np. ktoś, coś, nikt, ja, on; zaimki przymiotne — taki, jaki, który, mój; zaimki liczebne — tyle, ile, kilka; zaimki przysłowne — wtedy, kiedy, tam, tak, jak. (Internetowa encyklopedia PWN.)
Ze względu na znaczenie zaimki dzieli się na: 1) osobowe (ja, my), 2) zwrotne (się, sobie), 3) pytajne (kto?, co?), 4) dzierżawcze (czyj, mój), 5) względne (jaki, który), 6) wskazujące (ten, ów), 7) nieokreślone (ktoś, coś), 8) uogólniające (wszystek), 9) przeczące (nikt, nic, nigdy). (Internetowa encyklopedia PWN.)

Źródła:

⠀ 1. Wielki słownik języka polskiego. Retrieved from: https://wsjp.pl/haslo/podglad/76066/zaimek

⠀ Internetowa encyklopedia PWN. Retrieved from: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/zaimek;3999900.html