Język programowania

1.Sztucznie skonstruowany system znaków i reguł służący do obsługi urządzeń elektronicznych i porozumiewania się za ich pomocą.
2. Narzędzie do formułowania programów dla komputerów; jest językiem formalnym, którego składnia określa zasady zapisu programów (w sposób jednoznaczny i łatwy do analizy), a semantyka przypisuje programom ich interpretację (określa efekty działania programu zapisanego w języku programowania).

Składnia języka programowania jest najczęściej definiowana za pomocą gramatyki bezkontekstowej (gramatyka formalna), w której można wygodnie opisać zagnieżdżone struktury (np. instrukcje złożone, wyrażenia arytmetyczne z nawiasami); dodatkowe warunki składniowe, których nie można zdefiniować w ten sposób (np. wymaganie, aby funkcje użyte w programie były w nim zdefiniowane), są najczęściej zapisywane w języku naturalnym.
Program zapisany w języku programowania (tzw. kod źródłowy) może być wykonany na 2 sposoby — interpretacji bądź kompilacji.

Źródła:

⠀ Internetowa encyklopedia PWN. Retrieved from https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/jezyk-programowania;3917948.html