Implikatura

Implikatura to mówienie aluzyjne, przekraczające reguły kodu językowego. Właściwe odczytanie implikatury przez odbiorcę oparte jest najczęściej na przekroczeniu (zakłóceniu) kodu, co jest dla odbiorcy zakładającego współpracę między rozmówcami sygnałem, że wypowidź ma być odczytana nie dosłownie, inaczej, aniżeli sugeruje normalne użycie.

Mówca może przekazać więcej niż tylko znaczenie słów, które wypowiada, zarówno poprzez przestrzeganie maksym, jak również poprzez konflikt maksym (ang. clash) czy wykorzystanie maksymy (ang. flout). Ponadto ta „nadwyżka” znaczenia czy treść pragmatyczna nazywana jest implikaturą. Implikatura to pojęcie ukute przez P. Grice’a, aby podkreślić podobieństwo tego zjawiska do procesu implikowania. Implikatura ma jednak cechy, które odróżniają ją od implikacji. Taką cechę stanowi między innymi możliwość odwołania rezultatu rozumowania explicite, czyli odwołania poprzez wypowiedzenie treści do niej przeciwnej.

Źródła:

⠀ LIPIŃSKA, MAGDALENA. Mechanizmy pragmatyczne komizmu w polskich przysłowiach. ANNALES. Uniwersutatis Mariae Curie-Skłodowska. Lublin-Polonia, 2009, 27: 59-74. Retrieved from http://dlibra.umcs.lublin.pl/Content/21702/czas17868_27_2009_5.pdf

⠀ SKOCZEŃ, Izabela, et al. Zasada strategiczna i maksyma selektywności–nowe spojrzenie na implikatury Grice’owskie w prawie. Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej, 2017, 14.1: 115-124. Retrived from https://www.ceeol.com/search/article-detail?id