Illokucja

Illokucja jest czynnością działania językowego (performancji ‘wykonania’), której celem jest regulowanie zachowań, działań osób mówiących.

Akt illokucyjny określa intencje mówiącego, siłę illokucyjną, określa skuteczność osiągnięcia zamierzonego celu. np. ślubowanie, przyrzeczenie, mianowanie, gratulacje, ostrzeżenie, prośba, komenda, zachęta, rada itp.
Moc illokucyjna może być wyrażana expressis verbis lub implicite. W przypadku żądającego aktu mowy mamy do czynienia z intencją nadawcy, ażeby wpłynąć na działanie, zachowanie się odbiorcy. Istota wypowiedzi wyposażonych w illokucyjną moc żądania polega na takim typie działania językowego, które zakłada, że odbiorca pod wpływem wypowiedzi nadawcy wykona pewną czynność lub zaniecha wykonywania jakiejś czynności.

Źródła:

⠀ GÓRAL-PÓŁROLA, Jolanta; MICHALIK, Mirosław; CZARNIK, Kamila. LOKUCJA, ILLOKUCJA I PERLOKUCJA W WYPOWIEDZIACH OSÓB JĄKAJĄCYCH SIĘ–MODEL OPISU I ANALIZY. Neurolingwistyka Praktyczna, 2017, 3: 165-173. Retrieved from http://neurolingwistyka.up.krakow.pl/arti

⠀ SKULSKA, Joanna K. Akt retoryczny jako forma komunikacji publicznej. Studia Ekonomiczne, 2018, 376: 195-210. Retrived from http://yadda.icm.edu.pl/yadda/element/bwmeta1.element.cejsh-22fef60b-1a77-4a00-a5eb-bbab4341a3e3

⠀ LABOCHA, Janina. Składnia żądania we współczesnej polszczyźnie mówionej. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2019. Retrieved from https://ruj.uj.edu.pl/xmlui/bitstream/handle/item/78416/labocha_skladnia_zadania_we_wspolczesnej_polszczyznie_mowionej_2019.pdf?se