Globalny System Radiokomunikacji Ruchomej/ GSM/ G
pierwszy cyfrowy system telefonii komórkowej, przeznaczony dla całej Europy
oprac. Przez grupę roboczą GSM (fr. Groupe Spéciale Mobile — pierwotna nazwa systemu), powołaną 1982 przez Europejską Konferencję Administracji Pocztowych i Telekomunikacyjnych (CEPT).
Zaprojektowany jako system do transmisji mowy (prowadzenia rozmów) i danych, z możliwością integracji z siecią ISDN oraz sieciami danych; zakres usług telekomunik. GSM systematycznie się rozszerza i obecnie obejmuje gł.: prowadzenie rozmów i przesyłanie informacji, np. Krótkich wiadomości SMS (ang. Short Message Services), kursów walut, notowań giełdowych, oraz — w najbardziej rozbudowanych telefonach wielofunkcyjnych — możliwość połączenia z Internetem; przewiduje się też, że z systemów GSM będą mogli korzystać użytkownicy satelitarnych systemów radiokomunikacji osobistej.
Początkowo system GSM pracował, zgodnie z założeniem, w pasmie częst. 900 MHz (GSM 900); 1990 zainicjowano prace nad wersją urządzeń pracujących w zakresie 1800 MHz — systemem DCS 1800 (ang. Digital Communication System at 1800 MHz), ob. Zw. GSM 1800.
⠀ Internetowa encyklopedia PWN. Retrieved from https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/GSM;3908576.html